اوج تنهایی در جوانی و پیری _اخبار روانشناسی جزیره ذهن

خلاصه: یک مطالعه جدید یک الگوی U شکل از تنهایی را در طول عمر نشان داد که میزان آن در بزرگسالان جوان‌تر و مسن‌تر بالاتر بود و کمترین آن در دوران بزرگسالی میانسالی بود. این تحقیق عوامل خطر برای تنهایی از جمله انزوای اجتماعی، تحصیلات پایین و آسیب‌های جسمی را شناسایی کرد.

محققان بر نیاز به مداخلات برای پرداختن به تنهایی تاکید کردند، به ویژه در رابطه با خطرات سلامتی که با سیگار کشیدن مرتبط است. یافته‌ها ماهیت جهانی اپیدمی تنهایی و اهمیت تعاملات اجتماعی در کاهش اثرات آن را برجسته می‌کنند.

حقایق کلیدی:

1. منحنی تنهایی U شکل: احساس تنهایی در بزرگسالان جوان و سالمندان بیشتر است و در دوران میانسالی کاهش قابل توجهی دارد.
2. سازگاری جهانی: الگوی تنهایی در میان مجموعه داده‌های کشورهای مختلف سازگار بود و بر ماهیت گسترده این موضوع تأکید داشت.
3. خطرات سلامتی قابل مقایسه با سیگار: این مطالعه بر تنهایی به عنوان یک خطر مهم برای سلامتی تاکید می‌کند و باعث می‌شود که در طول معاینات پزشکی ارزیابی‌های منظمی از سطح تنهایی انجام شود.

منبع: دانشگاه نورث وسترن

یک مطالعه جدید در Northwestern Medicine گزارش می‌دهد که تنهایی در بزرگسالی از یک الگوی U شکل پیروی می‌کند: در بزرگسالی جوان‌تر و مسن‌تر بیشتر و در دوران بزرگسالی کمتر است.

این مطالعه همچنین چندین عامل خطر را برای افزایش تنهایی در کل طول عمر شناسایی کرد، از جمله انزوای اجتماعی، جنسیت، تحصیلات و اختلالات جسمی.

ایلین گراهام، استادیار علوم اجتماعی پزشکی در دانشکده پزشکی فاینبرگ دانشگاه نورث وسترن، می‌گوید: «آنچه قابل توجه بود این بود که افزایش تنهایی در بزرگسالی چقدر ثابت است.

شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد تنهایی با سلامتی ضعیف‌تر مرتبط است، بنابراین ما می‌خواستیم بهتر بفهمیم چه کسی تنهاست و چرا افراد با بالا رفتن سن از میانسالی تنهاتر می‌شوند، بنابراین امیدواریم بتوانیم راه‌هایی برای کاهش آن پیدا کنیم.

به گفته دفتر جراح عمومی ایالات متحده، که یک سال پیش خواستار اقدام برای رسیدگی به اپیدمی تنهایی در آمریکا شد، فقدان ارتباط می تواند خطر مرگ زودرس را به سطوحی مشابه با سیگار کشیدن روزانه افزایش دهد.

گراهام گفت که یافته‌های او بر نیاز به مداخلات هدفمند برای کاهش نابرابری‌های اجتماعی در دوران بزرگسالی تاکید می‌کند تا امیدواریم سطح تنهایی، به‌ویژه در میان سالمندان کاهش یابد.

گراهام گفت، شاید روزی پزشکان عمومی بتوانند سطوح تنهایی را در طول بازدیدهای منظم سلامتی ارزیابی کنند تا به شناسایی افرادی که ممکن است بیشتر در معرض خطر هستند کمک کنند.

این مطالعه در 30 آوریل در ژورنال منتشر خواهد شد علم روانشناسی.

عوامل مرتبط با تنهایی پایدار بالاتر

این مطالعه نشان داد افرادی که احساس تنهایی پایدار بالاتری داشتند به طور نامتناسبی زنان، منزوی تر، تحصیلات کمتر، درآمد کمتر، محدودیت های عملکردی بیشتر، طلاق یا بیوه، سیگاری، یا سلامت شناختی، جسمی یا روانی ضعیف تری بودند.

“تنهایی چگونه در طول عمر تغییر می کند؟”

این مطالعه این الگوی U شکل را در 9 مجموعه داده از مطالعات انجام شده در بریتانیا، آلمان، سوئد، هلند، استرالیا، اسرائیل و موارد دیگر تکرار کرد. تنها یکی از مجموعه داده ها از ایالات متحده بود، که گراهام گفت که نشان می دهد اپیدمی تنهایی در سطح جهانی چقدر گسترده است.

او گفت: «مطالعه ما منحصربه‌فرد است زیرا از قدرت همه این مجموعه داده‌ها برای پاسخ دادن به یک سؤال استفاده می‌کند – «تنهایی چگونه در طول عمر تغییر می‌کند و چه عواملی در کم و بیش تنها شدن در طول زمان نقش دارند؟».

همه 9 مطالعه طولی قبل از شروع همه‌گیری کووید-19 انجام شده‌اند، زمانی که بسیاری از محققان دریافتند که تنهایی حتی آشکارتر شده است.

چرا میانسالی کمتر تنهاست؟

گراهام گفت: در حالی که این مطالعه به طور خاص به بررسی این موضوع نمی‌پردازد که چرا افراد میانسال کمترین تنهایی را دارند، گراهام می‌گوید این می‌تواند به این دلیل باشد که خواسته‌های زیادی از زندگی یک فرد میانسال اغلب شامل تعاملات اجتماعی مانند ازدواج، رفتن به سر کار و دوست‌یابی است. با والدین دوستان کودکان

اما رابطه بین تعامل اجتماعی و تنهایی پیچیده است. گراهام می‌گوید: «شما می‌توانید تعاملات اجتماعی زیادی داشته باشید و همچنان تنها باشید، یا به‌طور نسبی منزوی باشید و احساس تنهایی نکنید».

گراهام و تومیکو یوندا، نویسنده همکار این مطالعه، در مورد اینکه دوران جوانی دوران تنهایی است، می‌گویند که داده‌های مطالعه درست در پایان دوره نوجوانی شروع می‌شوند، زمانی که بزرگسالان جوان اغلب در حال عبور از چندین تغییر مهم زندگی هستند (مانند تحصیل، مشاغل، گروه‌های دوستان، شرکای رابطه و خانواده).

یوندا، استادیار روان‌شناسی در دانشگاه کالیفرنیا، دیویس، گفت: «هنگامی که افراد پیر می‌شوند و در سنین میانسالی رشد می‌کنند، شروع به ریشه‌کردن و تثبیت می‌کنند و گروه‌های دوستان بزرگسال، شبکه‌های اجتماعی و شرکای زندگی را تقویت می‌کنند.

ما شواهدی داریم که نشان می‌دهد افراد متاهل تمایل کمتری به تنهایی دارند، بنابراین برای افراد مسن‌تر که ازدواج نکرده‌اند، یافتن نقاط تماس اجتماعی معنادار مداوم احتمالاً به کاهش خطر تنهایی مداوم کمک می‌کند.»

اخبار تحقیق درباره تنهایی و انزوای اجتماعی

نویسنده: کریستین ساموئلسون
منبع: دانشگاه نورث وسترن
مخاطب: کریستین ساموئلسون – دانشگاه نورث وسترن
تصویر: این تصویر به Neuroscience News اعتبار داده شده است

تحقیق اصلی: دسترسی بسته
“آیا با افزایش سن بیشتر تنها می شویم؟ تجزیه و تحلیل داده های هماهنگ نه مطالعه طولیتوسط آیلین گراهام و همکاران. علم روانشناسی

---

خلاصه

آیا با افزایش سن بیشتر تنها می شویم؟ تجزیه و تحلیل داده های هماهنگ نه مطالعه طولی

تنهایی یک تجربه فراگیر با اثرات نامطلوب بر سلامت و رفاه است. علیرغم اهمیت آن، شکاف‌های قابل توجه مانع درک کامل چگونگی تغییر تنهایی در طول زندگی بزرگسالی و عوامل مؤثر بر این تغییرات می‌شود.

برای پرداختن به این موضوع، ما یک تجزیه و تحلیل داده هماهنگ از 9 مطالعه طولی انجام دادیم که شامل 128118 شرکت کننده 13 تا 103 ساله از بیش از 20 کشور بود.

با استفاده از متغیرها و مدل‌های هماهنگ، مسیرهای تنهایی و پیش‌بینی‌کننده‌ها را بررسی کردیم. تجزیه و تحلیل نشان داد که تنهایی به دنبال الف Uمنحنی شکل، از بزرگسالی جوان تا میانسالی کاهش می یابد و در بزرگسالی افزایش می یابد.

این الگوها در سراسر مطالعات سازگار بودند. چندین عامل پایه (به عنوان مثال، جنس، وضعیت تاهل، عملکرد فیزیکی، تحصیلات) با سطوح تنهایی مرتبط بودند، اما تعداد کمی مسیرهای تنهایی را تعدیل کردند.

این یافته ها ماهیت پویای تنهایی را برجسته می کند و بر نیاز به مداخلات هدفمند برای کاهش نابرابری های اجتماعی در دوران بزرگسالی تاکید می کند.