از هر 3 والدین 2 نفر می گویند که نوجوان یا نوجوان آنها نگران تأثیر روزهای بیماری بر نمرات است _اخبار روانشناسی جزیره ذهن

از جمله عوامل مهم: رفتار نوجوان یا نوجوان آنها به دلیل علائم و اینکه آیا می توانند یک روز مدرسه را پشت سر بگذارند، خطر مسری بودن آنها و اینکه آیا دانش آموز امتحان، ارائه یا فعالیت بعد از مدرسه را از دست می دهد یا خیر.

بر اساس نظرسنجی ملی بیمارستان کودکان CS Mott دانشگاه میشیگان در مورد سلامت کودکان، از هر پنج والدین یک نفر نیز به این فکر می‌کند که آیا فرزندشان به یک روز سلامت روان نیاز دارد یا خیر.

سارا کلارک، یکی از کارگردانان نظرسنجی Mott Poll، MPH، گفت: «در برخی موارد، تصمیم برای دور کردن بچه‌ها از مدرسه روشن است، مثلاً اگر کودک استفراغ می‌کند یا تب بالایی دارد.» اما والدین اغلب باید حدس بزنند که گزارش کودک از “احساس خوب نبودن” دلیل خوبی برای از دست دادن مدرسه است.”

گزارش نماینده ملی بر اساس 1300 پاسخ از والدین کودکان 11 تا 18 ساله است که در فوریه 2024 مورد بررسی قرار گرفتند.

تصمیمات روز بیمار فراتر از بیماری جسمی است

بیش از نیمی از والدین می گویند که به احتمال زیاد کودکان را در خانه نگه می دارند تا در شرایطی که مشخص نیست فرزندشان چقدر بیمار است، ایمن باشند. یک چهارم دیگر والدین فرزند خود را به مدرسه می فرستند و به بهترین ها امیدوارند در حالی که کمتر از یک پنجم به فرزندشان اجازه تصمیم گیری می دهند.

از آنجایی که نمرات برای نوجوانان و نوجوانان در دبیرستان‌های راهنمایی و دبیرستان مهم‌تر می‌شود، بسیاری از والدین ملاحظات تحصیلی را نیز در تصمیم‌گیری روز بیماری خود لحاظ می‌کنند. نزدیک به دو سوم والدین می گویند که فرزندشان نگران تأثیر منفی غیبت بر نمرات یا غیبت دوستان یا فعالیت های مدرسه است.

کلارک به والدین توصیه می کند سوالات بیشتری بپرسند تا از درخواست فرزندشان برای ماندن در خانه مطلع شوند. او می‌گوید اگر در روز امتحان باشد، ممکن است نشان‌دهنده عدم آمادگی یا اضطراب آنها در مورد عملکرد خوب باشد.

ملاحظات روز سلامت روان

بسیاری از والدین نگرانی‌های فزاینده سلامت روان در میان کودکان را تشخیص می‌دهند، که توسط ۱۹ درصدی که می‌گویند برای اجازه دادن به کودک در یک روز سلامت روان بازتاب می‌یابد، بازتاب می‌یابد.

کلارک اشاره می کند که در برخی موارد، تعاملات چهره به چهره ممکن است باعث ایجاد یا تشدید مسائل مربوط به سلامت روان شود، مانند جدایی از یک شریک عاشقانه، درگیری با دوستان، یا یک حادثه شرم آور به اشتراک گذاشته شده در رسانه های اجتماعی.

او گفت: «این قابل درک است که دانش‌آموزان ممکن است از مواجهه با همسالان خود در موقعیت‌های اجتماعی ناخوشایند ترس داشته باشند، اما نمی‌توانند هر بار که انتظار تعامل ناخوشایندی را دارند، مدرسه را از دست بدهند.

رویارویی با ناراحتی بخشی طبیعی از زندگی است و والدین نقش مهمی در کمک به کودکان برای یادگیری نحوه گذر از این چالش ها به منظور ایجاد انعطاف پذیری و توسعه استراتژی های سالم برای مدیریت استرس های اجتماعی ایفا می کنند.

او می‌گوید والدین در ایجاد تعادل بین تصمیمات خود در مورد اجازه دادن به فرزندشان در یک روز سلامت روان، ممکن است به هدف روز دور از مدرسه فکر کنند. ممکن است فرصتی برای کمک به فرزندشان برای برنامه ریزی نحوه مدیریت تعاملات، تمرین استراتژی هایی برای آرام ماندن و کاهش اضطراب و شناسایی همسالان، معلمان یا کارکنان خاصی باشد که می توانند منابع حمایتی باشند.

کلارک اضافه می کند که برای کودکانی که افسردگی یا اضطراب تشخیص داده شده است، غیبت از مدرسه ممکن است برای حفظ رفاه کودک ضروری باشد. والدین باید با ارائه دهنده سلامت روان کودک خود برای راهنمایی مشورت کنند.

رعایت سیاست های حضور و غیاب در مدرسه

تقریباً همه والدین شرکت‌کننده در نظرسنجی می‌گویند که مدرسه آنها یک خط مشی حضور و غیاب دارد، که برای اطمینان از اینکه کودکان به طور مداوم به مدرسه می‌روند ضروری است. اکثریت والدین همچنین فکر می کنند که مقدار و چارچوب زمانی برای جبران تکالیف از دست رفته در مدرسه معقول است.

با این حال، بسیاری نیز اذعان دارند که پیروی از سیاست های حضور و غیاب در مدرسه می تواند به ویژه برای کودکان مبتلا به بیماری های مزمن پزشکی که اغلب به دلیل بازدیدهای پزشکی یا اجتناب از تشدید وضعیت خود مدرسه را از دست می دهند، چالش برانگیز باشد.

کلارک گفت: “والدین توافق کردند که سیاست های حضور و غیاب برای جلوگیری از فرار از مدرسه یا غیبت بیش از حد مرتبط با عملکرد ضعیف مدرسه مهم است.”

با این حال، والدین کودکانی که مشکلات سلامتی دارند و نیاز به سفر به وقت ملاقات های منظم و حتی بستری شدن در بیمارستان دارند، ممکن است نیاز به گفتگو با مدیران مدرسه و معلمان در مورد احتمال غیبت های مرتبط با سلامت داشته باشند. انعطاف پذیری مدرسه در انجام تکالیف در خانه یا با زمان اضافی.”