طبق داده های بدست آمده، پرخاشگری، در جوندگان نر، با بوییدن اشک ماده کاهش می یابد. این نمونه ای از شیمی سیگنالینگ اجتماعی است، فرآیندی که در حیوانات رایج است اما در انسان کمتر رایج است – یا کمتر شناخته شده است.
برای تعیین اینکه آیا اشک در افراد تأثیر یکسانی دارد یا خیر، محققان گروهی از مردان را در معرض اشک‌های عاطفی زنان یا آب نمک قرار دادند. این آزمایش در حالی بود که آنها یک بازی دو نفره انجام می‌دادند. بازی برای برانگیختن رفتار پرخاشگرانه علیه بازیکن دیگر، درحالی طراحی شده بود که مردان معتقد بودند در حال تقلب است. وقتی این فرصت به آنها داده می شد، می توانستند با اخذ پول از بازیکن دیگر انتقام بگیرند. مردان نمی دانستند چه چیزی را بو می کنند و نمی توانستند بین اشک یا آب نمکی که هر دو بی بو بودند تمایز قائل شوند.

رفتار پرخاشگرانه انتقام جویانه در طول بازی پس از استشمام گریه های احساسی زنان توسط مردان، بیش از 40 درصد کاهش یافت. هنگامی که در یک اسکنر MRI تکرار شد، تصویربرداری عملکردی دو ناحیه مغز مرتبط با پرخاشگری را نشان داد – قشر جلوی پیشانی و اینسولای قدامی – که وقتی مردان در طول بازی تحریک می‌شدند، فعال‌تر می‌شدند، اما در موقعیت‌های مشابه به آن اندازه فعال نمی‌شدند. مردها اشک ها را بو می کشیدند. به طور جداگانه، هر چه تفاوت در این فعالیت مغزی بیشتر باشد، بازیکن کمتر در طول بازی انتقام می گیرد. یافتن این پیوند بین اشک، فعالیت مغز و رفتار پرخاشگرانه نشان می‌دهد که پیام‌رسانی شیمیایی اجتماعی، عاملی در پرخاشگری انسانی است، نه صرفاً یک کنجکاوی حیوانی.

نویسندگان می‌افزایند: “ما متوجه شدیم که درست مانند موش‌ها، اشک‌های انسان حاوی یک سیگنال شیمیایی است که پرخاشگری مردانه را مسدود می‌کند. این برخلاف این تصور است که اشک‌های احساسی منحصر به
انسانها هستند.”