حضور پیدا کرده و این موارد از او یک روانشناس مردمی ساخته است.
او اضافه کرد: دولت آبادی در محله پر آسیب تردد می کند و از راه دور تحلیل گر آسیب ها نیست. او یک روان شناس اجتماعی بدون مطب و بدون کارت ویزیت است که در بین مردم حضور دارد.
احمد محیط: حضور چنین زنانی به ما درس می دهد که چگونه انسان باشیم. احمد محیط از اساتید دانشگاه، اظهار داشت: یکی از مهم ترین فعالیت های شیوا دولت آبادی، مشارکت و هدایت یک پژوهش بزرگ در مورد جنگ زدگانی بود که از مناطق مختلف به تهران آمده بودند. هم چنین در ترجمه چند کتاب که عمدتا مربوط به دانش های مغزی بودند، با دولت آبادی همکاری داشته ام.
وی افزود: ازدواج شیوا دولت آبادی و حسن عشایری، ازدواج بسیار مناسبی بود و این دو به معنای واقعی یکدیگر را کامل کردند. یک زمانی در هندوستان همایشی برگزار شده بود که هیچ کس نتوانسته بود به توانایی علمی دولت آبادی برسد. حضور چنین زن هایی به ما درس می دهد که چطور انسان باشیم.
شهرزاد اسفرجانی: اصالت شیوا دولت آبادی در خانه و کاشانه او موج میزند. شهرزاد اسفرجانی از دوستان شیوا دولت آبادی بیان داشت: شیوا دولت آبادی بانویی است که در یک دست دانش و علم و در دست دیگر، تجربه زندگی دارد. او شرایط سخت را آسان می کند و برای من همیشه یک الگوی تمام و کمال بوده است. او فروتن، مهربان، پذیرا و شنونده است و من از او همه چیز آموخته ام.
او ادامه داد: اصالت در خانه و کاشانه دولت آبادی موج می زند. نوشتن را مدیون او هستم. او برایم منشأ خلاقیت بود و خانه او منشأ تحول شخصی.
اسماعیل ناصری: شیوا دولت آبادی فرد بسیار سخاوتمند و نوع دوستی است. اسماعیل ناصری از دانشجویان سابق شیوا دولت آبادی، اظهار داشت: شیوا دولت آبادی فرد بسیار سخاوتمند و نوع دوستی است و در حوزه ارتباطات بین فردی، فرد بسیار شایسته ای است.
وی افزود: تعامل با دولت آبادی بسیار لذت بخش است. او فردی خوشرو و مهربان است که تا الان یک کلمه بی ربط از او نشنیده ام.
شیوا دولت آبادی: کارهای خود را را نگاه مسئول شروع کنیم و خود را رشد دهیم. شیوا دولت آبادی بعد از پایان سخنرانی ها، در طی سخنانی کوتاه ابراز داشت: برای من سخت بود که این برنامه نکوداشت را داشته باشم و فکر می کردم و می کنم که من شایسته این نکوداشت نبودم اما برایم جای خوشحالی بود که عزیزان را بعد از مدتها دیدم.
وی افزود: از همه سخنرانان برای تک تک واژگانشان تشکر می کنم و آرزو دارم این خانه اندیشمندان علوم انسانی پابرجا بماند. مسئله مهم این است که به تلاش های کوچک و بزرگ در این نکوداشت ها نگاه کنیم.
او ادامه داد: آدمی اول مسئولیتی در رابطه با خودش دارد و سپس در رابطه با خانواده. سپس باید شغل و نگاه اجتماعی داشته باشد و در حد توان مسئولیت بپذیرد. اگر از کنار یک مشکل اجتماعی راحت نگذریم و درباره آن فکر کنیم، ما را بزرگ می کند. کارهای خود را با نگاه مسئول شروع کنیم و خودمان را رشد بدهیم.