روانشناسی سالمندی چیست؟
برای بسیاری از افراد گذار از جوانی به سالمندی، در تغییر توجه فرد از جستجوی ثروت به حفظ سلامتی، بازتاب می یابد.
در اواخر بزرگسالی، بدن در حال پیر شدن به کانون دغدغه های فرد تبدیل می شود و جایگزین اشتغال خاطر میانسالی در زمینه شغل و روابط می شود. دلیل این امر، کاهش طبیعی کارکرد، تغییر ظاهر جسمانی و افزایش میزان بیماری های جسمی است.
علیرغم این رویدادها، تن انسان در سالمندی همچنان منبع لذت قابل ملاحظه ای است و می تواند حس کفایت را منتقل کند، بخصوص اگر فرد به ورزش مرتب، رژیم غذایی سالم، استراحت کافی و مراقبت های طبی پیشگیرانه توجه کافی نشان دهد. حالت بهنجار در سالمندی، سلامت جسمی و روانی است نه بیماری و ناتوانی.
سالمندی از چه دوره ای آغاز می شود؟
اواخر بزرگسالی یا سالمندی معمولا به مرحله ای از دوره زندگی اطلاق می شود که در سن ۶۵ سالگی آغاز می شود.
پیری شناسان سالمندان را به دو دسته تقسیم کرده اند: پیران جوان (سنین ۶۵ تا ۷۴ سالگی) و پیران سالمند (سنین ۷۵ سالگی به بالا).
برخی افراد بالای سن ۸۵ سال را “پیران کهنسال ” می نامند.
تقسیم بندی سالمندی از لحاظ سلامتی:
همچنین می توان افراد پیر را به دو دسته زیر تقسیم کرد:
- پیران سالم
- پیران بیمار
پیران سالم از هیچ گونه بیماری در رنج نیستند اما پیران بیمار دارای نواقصی هستند که در عملکرد آنها تداخل ایجاد میکند و مستلزم توجه طبی یا روان پزشکی است. نیازهای طبی افراد سالمند با پیرشدن جمعیت، رشد زیادی پیدا کرده است و پزشکان و روان پزشکان سالمندان در درمان این گروه از جامعه نقش مهمی ایفا می کنند.
تکالیف رشدی اواخر بزرگسالی که به سلامت روانی منجر می شوند
- حفظ تن انگاره و انسجام جسمانی
- مرور زندگانی
- حفظ علائق و فعالیتهای جنسی
- کنار آمدن با مرگ عزیزان
- پذیرش تبعات و معانی ضمنی بازنشستگی
- پذیرش نارسایی دستگاههای عضوی براساس برنامه ژنتیکی فرد
- خود را از دلبستگی به اموال خود خلاص کردن
- پذیرش تغییر در روابط با نوه ها